Afscheid in een gedicht

Gisteren hebben wij op een fijne, goede manier onze moeder begraven. In mijn persoonlijk woord heb ik geprobeerd het hele beeld van haar weer op te halen en niet alleen dat wat bepaald is door de Alzheimer in haar laatste twee jaar. Dat heb ik letterlijk met beelden gedaan. Die beelden heb ik weer terug laten komen met het gedicht hieronder. Dat publiceer ik op verzoek en tegelijk met dank voor iedereen die op het overlijdensbericht heeft gereageerd.

Het is in een bos waarin tak
van boom, blad van kroon weggetrokken
is en mist haar struikeldraden legt
dat ik losse bladeren wegveeg
van de grond waarover ze liep
– als maar heen en weer,
heen en dan weer weer –
en ik blauw en groene
kleuren zie, knipsels
uit een van de jurken
waarin ze vroeger
gebruind de zomer vierde

En het is als de takken van die kale bomen
tegen mijn ogen slaan, dat ik in
een blik terug haar hanger
weer zie hangen:
een gouden wereldbol met daarin
in klein zwart-wit haar kinderen
Een hanger die nu in mijn hoofd
blijft hangen zolang mijn
eigen takken veerkrachtig zijn

En zo volg ik hoe bedruppelde
spinnenwebben tennisrackets
en natte takken golfclubs zijn
Hoe bladeren bridgekaarten worden
en een laatste struik
een Volkswagen kever wordt
vol door haar gereden tieners
op weg naar strandverhalen
Ja, dan zie ik haar weer: zo
sportief, elegant, zo zonnig zeker

De klamme mist
waarin zij liep
en dwaalde trekt weer op:
toont een wit huis
bij kaai, kreek en kerk
Daar breekt een leven door:
Ik zie haar zoals ze gaat
in het licht van mijn geheugen:
partner, moeder, regelaar
vriendenverzamelaar

En net als bij ons allen
in meer vormen
dan ik ooit van haar kan vangen
blijft zij bij mij – die bundel zonnestralen –
nu ze eindelijk en genadig
dat bos verlaat

Peter Noordhoek
28 september 2016