De ogen staan scherp
gericht naar achter
In een hoofd waar
hersenspinnen met messen
gewapend de wereld
uitbenen
Alles is vijand

Sleutels verdwijnen, passen
niet meer op de dichte
deuren in haar hoofd
Geen deurkruk is aanraakbaar
Geen intentie wordt
geloofd

De moeder kantelt met een klap
naar het kind. Het kind wil
maar kan niet wegkijken

De zoon trilt en
begint te begrijpen wat een
moeder van een kind
mag verwachten

PN ‘15

Gedicht verschenen als onderdeel van blog over het levenstestament op 20 december 2015.